martes, 20 de marzo de 2012


Teño un bo amigo da infancia en Carnota que facía moito que non o veía, e fai unha semana contactei con el, contoume un pouco do que cambiou a súa vida e eu conteille como cambiou a miña, e falando dos nosos estudios faleille deste proxecto e dos traballos que facemos para o blog e díxome que para esta época podia facer un traballo dun monumento famoso do seu pobo, entón comecei a infromarme a partir da web e do que me contou él. O Hórreo de Carnota construíuse no s. XVIII, durante os anos 1768-1783, uhórreo é unha construción para  gardar os alimentos afastados da humidade, hai que dicir que este monumental hórreo, moitas veces conocido como o mais grande da Galicia, situase na terceira plaza no ranking dos mais grandes. Realmente o hórreo mais largo e o que se sitúa na parroquia de Araño (37m), no concello de Rianxo, seguido polo de Lira (36,53 m), veciño do de Carnota. O hórreo de Carnota foi declarado, pola sua simboloxía, conservación e arquitectura, Monumento Nacional. Consta de 22 pares de pes.  Esta obra barroca do estilo fisterrá foi obra do arquitecto Gregorio Quintela.
aquí vos deixo un vídeo:




martes, 6 de marzo de 2012

Gallaecia

Chámome Basilio e vivo no reino de Gallaecia en Hispania, meu pai contoume que procedemos das penínsulas Escandinava e da de Jutlandia de donde erá o meu visavó e que estes se extenderon por Europa baixo o rei Ariovisto quen loitou contra César que tamén quería a conquista da Galia, despois de que os meus antecesores perdenran a batalla co Rhin cambiaron de sentido dirixindose cara o Danubio  no que se encontraron coas tropas do Imperio Romano, sin embargo outras lendas din que xunto os alanos e vándalos conseguiron pasar o río Rhin e invadir a Galia e acabarán recalando en Hispania no sec. V. O primeiro rei foi Hermerico líder que encabezou a nosa entrada a península e acabaremos abandonando esta pola invasión que comezou no sur polos musulmáns.

Aquí un vidio que aínda que se encontre en portugués entendese moi ben mostrando os paisaxes de Gallaecia para que non se esqueza:

e otro vídeo referente o ataque romano:


miércoles, 15 de febrero de 2012

Torre de San Sadurniño

No barrio mais bello de cambados en Pontevedra quedan as ruinas dunha fortaleza medieval, na que hoxe so queda a Torre de San Sadurniño. Esta foi fortificada por Diego Xelmirez que fue el primer arzobispo de Santiago, quen tamén impulsou a magnifica construción da catedral de Santiago de Compostela a que hoxe en día acuden milllóns de persoas de distintos lugares do mundo, construiu a fortaleza por culpa dos ataques normandos no s.X-XI esta se encontraba nun punto estratéxico               


controlando a ría de 


Arousa. No alto da torre prendiase unha fogueira para que 


se vira dende a fortaleza da Lanzada que se encontra en Sanxenxo e así avisar o pobo dun posible ataque vikingo.Despois, no s. XIII, pasou a mans do poeta, militar e gran mariñeiro Paio Gómez Chariño de Soutomaior, conquistador de Sevilla para a Coroa. Un siglo despis sobre 1467, a consecuencia da revolución irmandiña a torre foi derribada. Uns anos mais tarde foi de novo reconstruída porlo  señor de Sobrán e Señoráns, Suero Gómez de Soutomaior, hermanastro do famoso Pedro Madruga. Grandes persoeiros históricos como Urraca de Castilla e León, a infanta de Hungría María Gómez, Xoana de Castro o María Ulloa  aposentaronse baixo os seus muros.  


                                                                                                                                                                   



Torre de Ouro

Se eu vos pregunto, que é a Torre de Ouro e donde se atopa?, pois todo o mundo me diría que se atopa en Sevilla e que e unha construción mais ou menos do s. XIII cando España era Al-Ándalus, conquistada e ocupada polos musulmáns, e si es un pouco coñecedor da historia sabes que existe unha lenda nesta torre que di que para impedir o paso dos barcos o río Guadalquivir extendeuse dende a Torre de Ouro ata outra suposta torre o outro lado do rio, unha grosa cadea, que mais tarde o rei de Castela Fernando III mandou o almirante Ramón de Bonifaz o mando de mariños cántabros o servizo da coroa de Castela e as Catro Vilas da Costa, rompeu esta ponte  (o que se ve reflexado na parte superior da bandeira de Cantábria).
Pero eu non quero oir esta resposta senón que quero oir o que me diría calquera veciño de Alfoz en Lugo (sitio precioso que tiven ocasión de velo cando era mais pequena e vos recomendo visitar) que é  unha torre que foi ocupada polo mariscal Pardo de Cela, señor feudal que defundeu que Xoana a Beltranexa filla bastarda do rei Enrique IV de Castela, o que lle costou a vida o mariscal, que foi decapitado no s.XV por mandado dos Reis Católicos e na Torre de Ouro de Alfoz lugar que ocupan os restos da fortaleza do mariscal Pedro Pardo de Cela Aguiar e Ribadeneira.



videos: (Carlos Barros fala do mariscal Pardo de Cela)

  



lunes, 9 de enero de 2012

EL FALSO REINO SUEVO DE GALICIA


Los suevos que a principios del siglo V cruzaron el Rhin penetrando en las fronteras
 del Imperio Romano y deambulando por la Galia hasta su entrada en la Península Ibérica 
eran una pequeña fracción del gran grupo o conglomerado de tribus que respondían al 
nombre de Suevos descendientes de los antiguos Marcomanos contra quienes había
 combatido Roma en los tiempos del emperador Marco Aurelio.
En un número muy escaso unos treinta mil según las aproximaciones de la mayor parte
 de los historiadores, penetraron mezclados con las dos ramas de los vándalos asdingos 
y silingos y con los alanos un pueblo no germánico de origen escita.
Tras deambular por la Península junto al resto de los pueblos bárbaros saqueando y 
sin rumbo fijo, viviendo sobre el terreno y sin poder atacar las ciudades fortificadas romanas,
 al final se asentaron en unas tierras que Roma les concedió alejándoles del centro vital romano
 que era el Mediterráneso.
Dichas tierras donde acabaron por establecerse los suevos, son las que corresponden al norte
 del actual Portugal.
Los foederati visigodos, aliados de Roma, junto a lo que quedaba en la península del ejército
 imperial se las apañaron para reducir la peligrosidad de los pueblos bárbaros. Efectivamente
 a pesar del desastre romano sufrido por la incompetencia del general Castinus y que propició
 el traslado de los vándalos a Africa con la consiguiente pérdida para el Imperio de su granero
 y una de las zonas mas ricas, lo cierto es que los alanos y una fracción de los vándalos fue
 prácticamente aniquilada en Calpe. 
Los suevos, por el contrario fueron confirmando su poder a partir de su reducto en el norte
 de Portugal; llegaron a tomar Mérida la gran ciudad romana, Emérita Augusta y establecieron
 por un tiempo su capital allí. Las correrías suevas por el centro y sur de la península parecían
 no encontrar oposición llegando incluso
a devastar zonas de la Tarraconense. 
Los foederati visigodos una vez hecho su trabajo de minimizar la amenaza bárbara habían vuelto 
a la Galia dejando algunas guarniciones que junto a lo que quedaba del poder romano eran
 impotentes para controlar a los Suevos, muy crecidos y que a pesar de su escaso número
 se iban perfilando como el poder dominante peninsular.
Sin embargo la reacción Imperial no se hizo esperar; nuevamente llamaron en auxilio 
a los visigodos foederati del Imperio. El rey visigodo Teodorico conminó al suevo Rekhiario 
para que se retirase a las zonas asignadas, al no obtener respuesta cruzó la meseta norte y
 en el Páramo leonés a orillas del río Órbigo tuvo lugar una dura batalla en octubre del 456
 donde los visigodos derrotaron al ejército suevo.
Los suevos se retiraron a su baluarte pero los visigodos les persiguieron, entrando en Braga
 el 22 de octubre. El rey Rekhiario se refugió en Portucale, donde fue hecho prisionero y llevado
 ante Teodorico.
La derrota sueva cortó de raiz sus ansias expansionistas y quedaron arrinconados en el Noroeste
 como un poder secundario a partir de entonces.
La familia real sueva residía en Braga, no dentro del recinto de la ciudad romana, sino fuera, en la
 aldea cercana de Dumio. También controlaban el puerto marítimo de Portucale, en la
 desembocadura del Duero. 
La gran masa del pueblo era campesina. Parece que introdujeron el arado pesado en Gallaecia;
 y las pocas palabras de su lengua que han permanecido en el portugués hacen alusiones 
a cuestiones de índole rural.
Aunque como ya dijimos durante algún tiempo grupos aislados de suevos hicieron incursiones
 por otras regiones españolas y su corte residió algún tiempo en Mérida, la mayor parte del
 pueblo estaba asentada en la parte Norte de Portugal.
Es muy importante tener presente esta circunstancia porque algunos sectores nacionalistas
 gallegos han querido cambiar la historia.
Contra sus pretensiones de desvirtuar los hechos hay que decir que precisamente el territorio
 que conforma hoy la actual Galicia española fue un foco de resistencia galaicorromano contra 
los suevos.
Efectivamente sabemos que en Lugo había un gobernador civil; llamado por Hidacio rector apoyado
 por una guarnición de tropas romanas, reforzadas mas tarde por visigodas que se opuso con éxito 
al intento suevo de hegemonía. También tenemos noticias de los enfrentamientos entre suevos y
 romanos por el territorio cercano a Orense y de como los grandes señores galaicorromanos que
 tenían importantes fortalezas en el territorio de la actual Galicia española solían hacer incursiones
 contra los suevos para hacerles prisioneros e intercambiarlos.
Con todos estos datos es fácil comprender que el núcleo duro del poder suevo estaba instalado con
 la corte, en el norte del actual Portugal; que tuvieron guarniciones en Astorga y otros puntos, que
 recorrieron saqueando una gran parte de la Península, pero en definitiva donde dejaron su huella
 mas honda
fue en la región de Braga y Porto y que según muchos historiadores quizás esta huella sueva en 
Portugal haya sido un elemento a la postre diferenciador entre los dos estados ibéricos



martes, 29 de noviembre de 2011


Boas noites recuncheiros¡!
Querovos falar das carreiras de cuadrigas que consistían nunha carreira de carros levados por catro cabalos estas celebrábanse no Circus Máximus. Rómulo celebrou unha carreira de cabalos xusto despois de fundar Roma, no 753 a. C, como estratexia para distraer aos sabinos, así, mentras os sabinos se deleitaban co espectáculo, Rómulo e os seus homes agarraron e raptaron as suas mulleres. Nas carreiras de cuadrigas os xinetes, que tiñan que ser rapazes con lixereza e altos, podianse adiantar entre si provocando que o outro volcase ou se estrellase. Na película Ben Hurt aparece unha reprodución que se considera como unha das mais espectaculares secuencias de acción  xamáis filmada, construironse uns 18 carros para a secuencia; Heston protagonista da película tiña a , Aldebarán, Altair, Antares y Rigel, os catro cabalos de nomes de estrelas celestes que tiraban do seu carro, Heston tivo que entrenarse catro semanas para saber conducir o carro. Xiran mitos sobre esta secuencia como que un especialista morreu por un incidente na rodaxe ou que varios cabalos resultaron mancados. Aquí vos deixo a secuencia:

jueves, 10 de noviembre de 2011

Queimada galega


Hola participantes dos nosos recunchos da memoria.
  Onte mentras via a televisión vin no programa " Tú Si Que Vales" a actuación duns galegos facendo o tradicional conxuro da queimada un tanto distinto que me gustou moito porque lle poñen moito sentimento e víveno con moito sentimento galego, e quero compartilo con vós: